Λένε πως ο χρόνος στα ορεινά κυλάει πιο αργά. Η θέα είναι καλύτερη και η αίσθηση ελευθερίας ανυπέρβλητη. Ακόμη μιλάνε για καθαρό αέρα, για μεγαλύτερη και στενότερη επαφή με το θείο, για κάθε είδος ορεινά "καταφύγια" αλλά και για κατακτήσεις κορυφών ως διακρίσεις. Σημείο αναφοράς για όλα τα παραπάνω είναι ο άνθρωπος, αυτός που διαλέγει να ζητήσει ή απλά να εκδράμει σε μεγάλο υψόμετρο. Καθώς απομακρύνεται από τα πεδινά, αρχίζει να αισθάνεται τον ίδιο περίεργο φόβο και σεβασμό με εκείνον που θα ένιωθε στη μέση του πελάγους... Δεν είναι απίστευτο πως εμείς οι Έλληνες ζούμε σε μια χώρα που έχει μονάχα βουνά και θάλασσες; Αυτός όμως είναι και ο μοναδικός μας πλούτος, ο φυσικός θησαυρός μας. Αυτόν σεβόμαστε και σ' αυτόν θέλουμε να ζήσουμε.
Με μαγικές φωτογραφίες θα πετάξουμε από την κορυφή του Βαρνούντα, στον Γράμμο, από τη ραχοκοκαλιά της Πίνδου στον Όλυμπο, την κατοικία των δώδεκα θεών, από το καταπράσινο Πήλιο στον "αρσενικό Ταΰγετο και από εκεί με μια δρασκελιά θα προσγειωθούμε στη γλυκιά αγριάδα που έχουν τα Αστερούσια της Κρήτης. Μπορεί να μην καταφέρουμε να γνωρίσουμε μαζί όλα τα βουνά της Ελλάδας, αλλά σίγουρα θα μάθουμε να κοιτάμε περισσότερο ψηλά και να αφήσουμε τουλάχιστον την ψυχή μας να πετάει εκεί παρέα με τις κορυφές.

Γιάννης Ντρενογιάννης, Ιούνιος 2007