Η ιστορία του Βησσαρίωνα, ενός Έλληνα κληρικού και λογίου από την Τραπεζούντα, συμβαδίζει με την τελευταία περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η απειλή του τουρκικού κινδύνου, που πλησιάζει ολοένα, ωθεί τους τελευταίους Αυτοκράτορες να στραφούν προς τη Δύνη για αναζήτηση συμμαχιών.
Σε μια τέτοια προσπάθεια συγκαταλέγεται η συμφωνία για τη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας το 1438 μ.Χ., όπου θα συναντηθούν οι εκπρόσωποι της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, για να εξετάσουν τις διαφορές τους που είχαν προκύψει από το Σχίσμα.
Η ιστορική αυτή συγκυρία θα αποτελέσει το έναυσμα για την εγκατάσταση του Βησσαρίωνα στην Ιταλία.
Εκεί, στα ξένα μέρη, θα εργαστεί με ενθουσιασμό για να μεταφέρει στη Δύση τις αξίες και την πνευματική κληρονομιά του ελληνικού πνεύματός του, ενώ θα αγωνιστεί σκληρά ως την τελευταία στιγμή της ζωής του, ελπίζοντας ν ακινητοποιήσει τους λαούς της Ευρώπης για τη σωτηρία της πατρίδας του.
Ο Βησσαρίων για πολλά χρόνια παρέμενε αμφισβητημένος στις ελληνικές συνειδήσεις για λόγους θρησκευτικών προκαταλήψεων. Η δράση του αξιοποιήθηκε στην Ευρώπη, η οποία καρπώθηκε το πνευματικό του έργο.
Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σοφούς της Αναγέννησης και τα έργα του διδάσκονται στις φιλοσοφικές σχολές μεγάλων πανεπιστημίων του κόσμου.
Είναι όμως τελικά ευχή ή κατάρα να ζει κανείς σε ενδιαφέροντες καιρούς;