Η επιστήμη της Θεολογίας, που αναπτύχθηκε κατά τον 20ό αιώνα εντός του ελληνικού Πανεπιστημίου, παρέμεινε, κατά το μάλλον ή ήττον, προσανατολισμένη στην Πατερική παράδοση, καθώς εργάσθηκε με τα κείμενα των Πατέρων με σκοπό να κατανοήσει το βαθύτερο νόημά τους, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εγράφησαν, τους σκοπούς που υπηρέτησαν και τέλος τη σωτηριολογική τους διάσταση. Ο προσανατολισμός αυτός ευνόησε την ανάπτυξη της Πατρολογίας και την αναζήτηση τρόπων και μεθόδων προσέγγισης των Πατέρων και της συγγραφικής τους παραγωγής. Η μεθοδολογία που αναπτύχθηκε δεν απείχε τις περισσότερες φορές από την κλασσική, παραδοσιακή προσέγγιση του κειμένου,η οποία στηριζόταν στις ερμηνευτικές αρχές της μεταγενέστερης εκκλησιαστικής γραμματείας και στην ιστορικοφιλολογική ανάλυσή της. Συγχρόνως, κυριαρχούσε μια σύγχυση μεταξύ της ερμηνευτικής και των μεθόδων που χρησιμοποιούσε ένας χαρισματικός άγιος της εκκλησίας και των μεθόδων και ερμηνευτικών αρχών που καλείτο να εφαρμόσει στην επιστημονική προσέγγιση του κειμένου ένας ερευνητής, ο οποίος πιθανότατα δεν συμμετείχε εμπειρικά και βιωματικά στο γεγονός που ο άγιος δίδασκε, υπεράσπιζε ή περιέγραφε.