Η ζωγραφική του Βαν Γκογκ δεν επιτίθεται σε κάποιον κομφορμισμό ηθών, αλλά στον κομφορμισμό των ίδιων των θεσμών. Ακόμη και η φύση, με τα κλίματά της, τις παλίρροιές της και τις ισημερινές καταιγίδες της, δεν μπορεί πια να κρατήσει την ίδια έλξη, μετά το πέρασμα του Βαν Γκογκ από τη γη. Ακόμη πιο έντονα, σε κοινωνικό επίπεδο, οι θεσμοί αποσυντίθενται και η ιατρική μοιάζει με πτώμα αχρησιμοποίητο και αλλοιωμένο, που παρουσιάζει τον Βαν Γκογκ σαν τρελό. Μπρος στη διαύγεια ενός Βαν Γκογκ που δουλεύει, η ψυχιατρική δεν είναι παρά ένα κλουβί με γορίλες, που από μόνοι τους ήδη, έχουν έμμονες ιδέες και συμπεριφέρονται σαν καταδιωκόμενοι, και για ν' αντισταθμίσουν τα πιο φρικτά άγχη και την ανθρώπινη ασφυξία, χρησιμοποιούν μια γελοία ορολογία, προϊόν άξιο των ανάπηρων μυαλών τους.