Στιγμές, πυροτεχνήματα, ακαριαίες λάμψεις - όλα με διάρκεια. Ο Πάνος Νίκου διασταυρώνει τα ξίφη του σύντομου λόγου και της μακροπρόθεσμης πραγματικότητας· στην ποίησή του, συναντάται ο κόσμος που επιμένει με εκείνον που ορμά να ξεφύγει. Ξεφεύγει, και το ποίημα κατατίθεται. Και η ειρωνεία, με όλη την καλή διάθεσή της, πάντα εκεί, να συνηγορεί στην ομορφιά.

Σε είδα

Σε είδα στην έκφραση του πορτρέτου στο μουσείο
όταν φάνηκε το ουράνιο τόξο
στα σκαλοπάτια του σταδίου
πριν τον αγώνα
χωρίς κήρυγμα, απλή
στον καθρέφτη
αποτύπωμα στα σεντόνια μου.
Σε είδα κρεμασμένη στο εκκρεμές
να δίνεις κίνηση στο μέλλον μου
να ρυθμίζεις το χρόνο μου
ν’ αλλάζεις έκφραση όπως το δειλινό τα χρώματα.
Ντυμένη στα κίτρινα
να αναδύεσαι απ’ το κέντρο του κόσμου
στα πορτοκαλί ύστερα, σαν γυμνό φεγγάρι,
χωρίς προστασία να καλείς τους μάρτυρες της πόλης
για λίγο τραγούδι.
Σε είδα να ’χεις το χρόνο στα πόδια σου
σαν κυβερνήτης στον ωκεανό
να ψάχνεις την ένταση καρτερικά
να ενώνεις όνειρα παλιές σκέψεις
να μπαίνεις κάθετα στο φως κι εγώ να κλέβω τη σκιά σου.

(απόσπασμα από το βιβλίο)