Ο συγγραφέας εξετάζει και τις έντεκα κωμωδίες του Αριστοφάνη με γνώμονα τον τρόπο με τον οποίο διάφορες όψεις του αρχαίου ελληνικού, και ειδικότερα του αθηναϊκού, βίου απεικονίζονται σ' αυτές. Επίσης λαμβάνεται υπόψη ο ρόλος του αρχαίου ελληνικού θεατρικού κοινού στη νοηματοδότηση των έργων αυτών, χωρίς όμως να αγνοείται η επίκαιρη διάσταση της κωμικής παραγωγής του Αριστοφάνη. Η κύρια μέθοδος ανάλυσης που ακολουθείται είναι αυτή της δομιστικής ανθρωπολογίας, που για πρώτη φορά εφαρμόζεται συστηματικά στο σύνολο του αριστοφανικού έργου. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην ευρύτερη χρήση της τελετουργίας και της μυθολογίας από τον ποιητή, όπως επίσης καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, ώστε να καταδειχτεί η σημασία της θρησκείας και του μύθου για τη βαθύτερη ερμηνεία των κωμωδιών. Η προσέγγιση αυτή αποφεύγει τις μονιστικές θεωρίες του παρελθόντος, που αναζητούσαν την ύπαρξη μιας και μόνης ερμηνευτικής δομής πίσω από όλα τα έργα, και υπεραμύνεται του πολυδιάστατου χαρακτήρα κάθε κωμωδίας.