Ο Μοναχός επιλέγει τη μοναξιά ως τρόπο ζωής. Δεν πρόκειται για τη μοναξιά όπως επιβάλλεται από τα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου και μετατρέπει τον άνθρωπο, από φύσει κοινωνικό ον, σε μια παρά φύσιν αντικοινωνική μονάδα, που ζει μόνη εν μέσω εκατομμυρίων αλλά αγνώστων και ξένων συνανθρώπων, εν πολλοίς απανθρώπων. Πρόκειται για τη μοναξιά που του παρέχει τη δυνατότητα της αληθινής σχέσης και επαφής με τον πλησίον, αποτέλεσμα της υγιούς σχέσης και επαφής με το Θεό. Και αυτή η σχέση κτίζεται με τον αγώνα μιας ζωής, γιατί θέλει κόπο να αποκαταστήσει κανείς μια σχέση διασαλευμένη από το σαράκι της αμαρτίας και της αποστασίας. Η αποκατάσταση αυτής της σχέσης καθιστά το Μοναχό αληθινά κοινωνικοποιημένο ον, ικανό να προσφέρει στον κόσμο, έστω κι αν σωματικά απουσιάζει από τα του κόσμου. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς όταν τύχει να συζητήσει με ένα Μοναχό. Τότε διαπιστώνει ότι αυτός που προτίμησε το μονήρη βίο γνωρίζει τα του κόσμου ίσως καλύτερα από τους κοσμικούς και μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο παρέχοντας νοήματα και διδάγματα ζωής βγαλμένα μέσα από την εμπειρία της προσωπικής του ασκήσεως και θυσίας.