Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 βρήκε τον Παύλο Μπακογιάννη, διευθυντή του Ελληνικού Προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, στο αεροδρόμιο του Μονάχου, έτοιμο να ταξιδέψει στην Ελλάδα για τη δημοσιογραφική κάλυψη των βουλευτικών εκλογών που επρόκειτο να γίνουν έναν μήνα αργότερα. Τότε ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο ζωής στη Δυτική Γερμανία, με επίκεντρο τη μαχητική του δημοσιογραφία ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών και στους συμμάχους τους εντός και εκτός Ελλάδας.

Το ανά χείρας βιβλίο καταγράφει τις εκπομπές και αναλύσεις του για το πολιτικό παρασκήνιο της εποχής, για τα βασανιστήρια, τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις θυσίες των αγωνιστών κατά της χούντας, αλλά και για την οργάνωση των Ελλήνων και ξένων που κινήθηκαν εναντίον της. Δεν παραλείπει επίσης να φωτίσει την αντιπαράθεση αρχών και συμφερόντων για το ελληνικό ζήτημα μέσα στη Δυτική Γερμανία, ιδίως στη Βαυαρία, που συχνά εκφράστηκε με διαφωνίες μεταξύ εκείνων που εναντιώνονταν στη χούντα με δημοκρατικά και ηθικά επιχειρήματα και των υπέρμαχων μιας "ρεαλιστικής" συνεργασίας.

Μέσα από την αντιδικτατορική διαδρομή του Μπακογιάννη στο Μόναχο αποκαλύπτεται η δυναμική που τον οδήγησε μετά τη μεταπολίτευση σε ρόλους ευρύτερα πολιτικούς, πέρα από την ιδιότητα του έγκριτου δημοσιογράφου ή του μεθοδικού πολιτικού επιστήμονα. Ήδη από τότε είχε διαφανεί το πολιτικό πιστεύω που καθόρισε τη δράση του μέχρι τη δολοφονία του: η υπέρβαση των παραδοσιακών διαχωριστικών γραμμών στο όνομα της εθνικής ενότητας.