Όταν πέφτει το βράδυ, ο σκύλος πιστός παραγιός του αφέντη του ολημερίς, ξαπλώνει μες στο σκοτάδι και αναπολεί τον πανάρχαιο μύθο της φυλής του.
Την εποχή που ο πρόγονός του ελεύθερος από τα δεσμά του σήμερα γευόταν την υγρασία του γρασιδιού, οσμιζόταν το φρέσκο του αέρα, θωρούσε κατάματα τον ήλιο, προσκυνούσε τον πανάγαθο θεό του για την ομορφιά και την ελευθερία που του χάρισε.
Άγρυπνος και δέσμιος τώρα αναπολεί. Αναπολεί και ουρλιάζει με τα δόντια σφιγμένα στη θύμηση εκείνη τη γλυκιά.