-M' έπρηξες, λέει θυμωμένος. Δε σε θέμε εδώ μέσα. Στο 'παμε πως δε σε θέμε. Και άκου να σου πω: Λαθεύτηκες πάνω σε μας, εδώ που μας βλέπεις. Είσ' ένα κουτορνίθι, και δεν κόβει το μυαλό σου, για να δεις πως δεν είμαστε ψωριάρηδες. Πες πως βάζεις λόγια και μας διώχνουν από δω. Πες πως το κάνεις. Φαντάζεσαι βέβαια πως θα γυρίζουμε στους πέντε δρόμους, για να ψάχνουμε για καμιά τιποτένια ψωροδουλειά, σαν τούτη εδώ χάμου. Δεν ξέρεις, φαίνεται, πως έχουμε δικό μας χτήμα για να πάμε, και δικό μας σπίτι. Δε θα μείνουμε δω χάμω. Έχουμε σπίτι και κουνέλια και φρουτόδεντρα, και σε μεριά χίλιες φορές πιο όμορφη από τούτη. Έχουμε κι ένα σωρό φίλους -να τι έχουμε. Μπορεί να φοβόμαστε πριχού, μην τύχει και μας διώξουν, μα τώρα πια δεν το φοβόμαστε. Έχουμε τη δική μας γης, δική μας, χτήμα μας, κι όποια ώρα θέμε πάμε. [...]