[...] Όσα ξεδιαλέγω, μπορεί να μην είναι όλα φτασμένα ποιήματα (και να μην ανήκουν στον "πυρήνα"), σχετίζοντα, όμως, με την τέχνη ή και τους ομότεχνους, καθώς και με το δικό του "εκόμισα εις την τέχνην", για την οποία δείχνει τέτοια αφοσίωση, ώστε και πάλι σε αυτή, "στην τέχνην" (μιλάει ο ίδιος) "ξεκουράζομαι απ' τη δούλεψή της". Από εκεί και πέρα, ειδικά για έναν άξιο ποιητή σαν τον Καβάφη, το ξεδιάλεγμα παύει να έχει κατατοπιστικό ή διδαχτικό -καθώς λέγαμε νωρίτερα- χαραχτήρα (πολλά μαθαίνει κανένας από τους δασκάλους ή τους άξιους ποιητές) και καταλήγει σε διάλεγμα ελεύθερο για τα ποιήματα όσα συγκεντρώνουν την ακριβοθώρητη εκείνη rectam rationem artis, που κάνει τα ποιήματα ποιήματα.
(από τον πρόλογο)