[...] Για μένα το θέατρο λειτούργησε καταλυτικά. Κύλησε στο αίμα μου. Έγινε ένα με το είναι μου και την ύπαρξή μου. Θυσίασα τα πάντα γι' αυτό. Παιδικά παιχνίδια, νεανικές τρέλες και προσωπικές ευτυχισμένες στιγμές. Όλα για το σανίδι! Για το χειροκρότημα! Και έζησα μέσα απ' αυτό πολλές ζωές. Ζωές ονειρεμένες και ζηλευτές. Γεμάτες πάθος, ένταση, λάμψη, έρωτα και περιπέτεια. Γι' αυτό και αισθάνομαι πλήρης, σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Εμένα η οικογένειά μου υπήρξε το θέατρο και παιδιά μου οι ρόλοι μου. Χάρισα ζωή σε εκατοντάδες ρόλους και έδωσα φτερά αισιοδοξίας σε πολλούς ανθρώπους, που εμπνεύστηκαν μέσα απ' αυτούς. Ταξίδεψαν, ονειρεύτηκαν και πορεύτηκαν μέσα απ' τη δική μου ύπαρξη και τη δική μου μεταφυσική επαφή μαζί τους. Αισθάνομαι πολύ γεμάτη, γιατί πέρασα απ' αυτή τη ζωή και ένιωσα τη βαθιά ικανοποίηση της δημιουργίας και τη μαγική δύναμη της επικοινωνίας με το μεγάλο κοινό. Ένα κοινό που, κάθε φορά πλέον που θα μ' αντικρίσει, θα σηκωθεί όρθιο για να με χειροκροτήσει. Όμως, όχι! Εκείνο που θέλω εκείνη τη στιγμή είναι να σηκωθώ εγώ πρώτη να το χειροκροτήσω και να υποκλιθώ μπροστά του, για όσα μου χάρισε και για όσα έχει καλά κρυμμένα στην καρδιά του για μένα. Γι' αυτό και σας αφιερώνω αυτό το εξαιρετικό φωτογραφικό λεύκωμα μ' όλη μου τη ζωή και την πορεία (που φυσικά είναι άρρηκτα δεμένη με την αδερφή μου Μαρία), σαν ένα σπάνιο ντοκουμέντο αναμνήσεων από μια εποχή που είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Τέλος, θα 'θελα να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσάς περπάτησα σε δρόμους που δεν είχα περπατήσει ποτέ, ανέβηκα τα πιο ψηλά σκαλοπάτια της ιεραρχίας του θεάτρου και φυσικά πέταξα στους πιο ψήλους αιθέρες με τα φτερά της δικής σας αγάπης. Κι όπως μου έλεγε ένας φίλος, "οι αετοί πετάνε πάντα ψηλά". Αυτό θέλω κι εγώ!

(από τον πρόλογο της Άννας Καλουτά)