Η σημερινή ελληνική κρίση έχει πολλαπλή αιτιολογία. Η αντιμετώπιση των εξωτερικών, διεθνών, αιτίων που την προκαλούν υπερβαίνει ασφαλώς τις δυνατότητες μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Είναι όμως αυτό λόγος να μην πασχίσουμε να αντιμετωπίσουμε τα εσωτερικά αίτιά της, το πελατειακό κράτος και την ανομία; Η κρίση εκφράζεται ήδη στην Ευρώπη και ως κρίση δημοκρατίας, όταν εκλεγμένοι πρωθυπουργοί αντικαθίστανται, κατ' απαίτηση των αγορών, με τεχνοκράτες. Ποιος λόγος όμως επέβαλε τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεργασίας, όταν υπήρχε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δύο πρώτων κομμάτων; Μπορεί να φανταστεί κανείς πιο άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης από αυτή τη συγκυβέρνηση σοσιαλιστών και ακροδεξιών; Η κρίση που ζούμε σήμερα αποτελεί άραγε ρήξη στην ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας ή μήπως μετοχή, με οξύτερο τρόπο από άλλες χώρες, στην κοινή μοίρα της Ευρώπης; Αν συμβαίνει το δεύτερο, όπως όλα πια δείχνουν, μπορεί η Ελλάδα να κάνει κάτι διαφορετικό από το να συμμεριστεί την κοινή ευρωπαϊκή περιπέτεια;