ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Σου 'κλεισα τα μάτια με το φθαρμένο μαντίλι
Το 'χα από παιδί στην τσέπη
Είχε το χρώμα του τριαντάφυλλου
Μύριζε γλυκιά μαστίχα
Πίσω στο κεφάλι σου το 'δεσα
Κι όπως το καστανό σου χρώμα ακούμπησε το ύφασμα
Θύμισες κορίτσι.
Σβούρες γύρω από τον εαυτό σου σ' έφερνα
Σου άνοιγα τα χέρια- σε στροβίλιζα όλο και πιο πολύ
Μέχρι που το χαμόγελο σου σταμάτησε
Να υφαίνει στα χείλη
Μέχρι που παχιά δάκρυα μούσκεψαν το παλιό υφάδι.
Το 'βγαλες από τα μάτια -ήταν θολά κι αγνώριστα-
Άνοιξες την πόρτα του σπιτιού
Περπάτησες με τη ζαλάδα στα πόδια
Και το χέρι κόντρα στον ήλιο.
Ξυπόλυτη περνούσες πάνω από το λευκό μάρμαρο
Κάθε σου βήμα άφηνε πίσω κατακόκκινα ρόδια.
Γέμισε η είσοδος -κόντεψαν να με πνίξουν-
Ρόδια παντού
Κι ένας πυρετός σε πήρε μακριά.
Έφυγες σαν τους ανθρώπους που παιδιά δεν ξαναγίνονται.