Η αναπαραγωγή του πληθυσμού είναι ένα θέμα που έχει προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καθώς η σταθερή μείωση της γεννητικότητας έχει φθάσει σε επίπεδο μη αναπλήρωσης των γενεών. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν απαιτούν την εντατικοποίηση της έρευνας στο χώρο αυτό, αλλά μέσα από ένα θεωρητικό πλαίσιο που θα προσφέρει τη δυνατότητα μιας ολοκληρωμένης επεξήγησης της γεννητικότητας στη σύγχρονη κοινωνία. Σκοπός του βιβλίου είναι η συγκρότηση και η κριτική ανάλυση των θεωρητικών προσεγγίσεων που αφορούν τη γενετήσια συμπεριφορά από το χώρο της οικονομίας, της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας, αναδεικνύοντας τα σημεία σύγκλισης και διαφοροποίησης αυτών των προσεγγίσεων. Στα πλαίσια της κάθε προσέγγισης, παρουσιάζονται ενδεικτικές εμπειρικές έρευνες, με στόχο την επισήμανση των προβλημάτων που δημιουργούνται στη μετάβαση από το θεωρητικό στο εμπειρικό επίπεδο. Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι οι ενλόγω θεωρητικές προσεγγίσεις είναι συμπληρωματικές και όχι εναλλακτικές, και θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα διεπιστημονικό εννοιολογικό σχήμα, περίγραμμα του οποίου προτείνεται και εφαρμόζεται στη μεταπολεμική εξέλιξη της γεννητικότητας στην Ελλάδα.