... Τώρα μαθαίνω το θάνατο του φίλου μου Τσαμπούρη, του Σαμπλή, του υπολοχαγού Κ. Πούλιου και άλλων γενναίων.
Το μεσημέρι, μετά το συσσίτιο, η μεραρχία μας συντάσσεται προς τα Σέρβια κατά πόδας του εχθρού που φεύγει. Το δικό μας σύνταγμα είναι τώρα εμπροσθοφυλακή. Ο συνταγματάρχης διατάσσει εμέ και τον ανθυπολοχαγό Αναγνώστου με τις διμοιρίες μας να λοξεύσουμε δεξιά και αριστερά της φάλαγγας και να χρησιμεύσουμε ως πλαγιοφύλακες. Κατόπιν όμως μου λέγει να μείνω εγώ και στέλνει τον επιλοχία Σιαφάκα(φαίνεται, δεν έχει εμπιστοσύνη στην ικανότητά μου!)
Αρχίζει η πορεία μας στον ανήφορο, δεξιά και αριστερά του ποταμίσκου, ο οποίος λέγουν ότι ονομάσθηκε έτσι από τους πολλούς ελιγμούς που κάνει και αναγκάζεσαι να τον διαβείς από σαράντα πόρους(Σαραντάπορος).
Να τα τούρκικα χαρακώματα, του δολοφόνου. Μόλις διακρίνονται κρυμμένα μέσα στους βάτους και τα πουρνάρια, δεσπόζοντα των ιδικών μας θέσεων. Παρά πέρα βλέπω ένα όπλο δικό μας καταματωμένο και σπασμένο. Φρίκη και αηδία! Στην είσοδο των στενών συναντούμε το Μέραρχο Μανουσογιαννάκη, πεζόν, με το επιβλητικό ανάστημά ότι και το σεβάσμιο παρουσιαστικό του.
Καμαρώνει τους λεβέντες του σιωπηλός, όπως πάντα, και επιθεωρεί με το βλέμμα τα στρατεύματα που περνούνε. Ωστόσο προχωρούμε όλο τον ανήφορο και μπαίνουμε σ' ένα δάσος, όταν έξαφνα ακούμε πυροβολισμούς αραιούς κατ' αρχάς, πυκνότερους κατόπιν. Ξαφνιαζόμαστε προς στιγμήν, η φαντασία μας βλέπει Τούρκους κρυμμένους και παραμονεύοντας εκεί για να μας αιφνιδιάσουν.