... Ο αξιωματικός, φανερά εκνευρισμένος, πλησίασε και στάθηκε μπροστά στη Μαριάνθη. Άρπαξε από την αγκαλιά της το παιδί και, σηκώνοντάς το ψηλά, ακούμπησε τη μύτη του σπαθιού του στην κοιλιά του μωρού:
- Κάντο να σωπάσει, γιατί αλλιώς θα το κάνω εγώ, βρυχήθηκε. Τα γόνατα της Μαριάνθης λύγισαν και έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας.
- Έλεος, σκότωσε εμένα, λυπήσου το παιδί μου.
- Το παιδί σου, ε; αγρίεψε ο Τούρκος. Το δικό μου το παιδί ποιος το λυπήθηκε όταν το έσφαξαν οι δικοί σας;...
... Για μια στιγμή ο Τούρκος δίστασε. Ύστερα, παρατώντας κάτω το παιδί, γύρισε κι έφυγε με μεγάλες δρασκελιές. Όλες οι ανάσες βγήκαν ανακουφισμένες. Τι να έγινε, άραγε, μέσα στην ψυχή του σκληρού μαχητή εκείνη τη στιγμή. Ίσως στα καστανά παιδικά μάτια της μικρής Ελληνίδας να είδε τα μάτια του δικού του παιδιού, ποιος ξέρει;