Ο Εμμανουήλ Λυκούδης ανήκει στη γενιά πεζογράφων του 1880. Η καθαρεύουσα γλώσσα που χρησιμοποίησε στα έργα του τον αδικεί ίσως και τον απομονώνει από το σημερινό αναγνωστικό κοινό, ο ίδιος ωστόσο στη δύση της ζωής του αναγνωρίζει την αξία και τη ζωντάνια της δημοτικής. Το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής του παραγωγής δημοσιεύτηκε στα έντυπα με τα οποία συνεργάστηκε. Το έργο του κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο της ελληνικής ηθογραφικής παραγωγής, με τη διαφορά πως τοποθετεί τη δράση των έργων του σε αστικό περιβάλλον. Χαρακτηριστική στο έργο του είναι η κυριαρχία των ανθρωπιστικών αισθημάτων, της συμπάθειας του συγγραφέα προς τους ήρωές του και του πεσιμιστικού πνεύματος, που αγγίζει κάποτε τα όρια του μελοδραματισμού. Στο Αλήθειαι συκοφαντούμεναι ως παραδοξολογίαι συναντούμε τη γνώριμη ηθογραφία του Λυκούδη με εμφανείς πάντοτε τις κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες.