Η εργασία για την σύνταξη αυτού του βιβλίου άρχισε το 1966 με την καταγραφή σε νότες των ηχογραφήσεων που είχαν πραγματοποιηθεί τέσσερα χρόνια πιο νωρίς από τον Γιάννη Άννινο κι εμένα. Μερικά χρόνια αργότερα κατέγραψα τιs, ηχογραφήσεις που είχαν κάνει πριν από μένα οι αξέχαστες Γεωργία (Γωγώ) Κουλικούρδη και Δέσποινα Μαζαράκη. Ήδη από τη δεκαετία του '70 η πρώτη με παρότρυνε να προχωρήσω στην έκδοση των καταγραφών μου, χωρίς όμως να μπορώ για διάφορους λόγους να ανταποκριθώ στην επιθυμία της. Έπρεπε να φθάσει το 2005 για να προχωρήσω σ' αυτό που τόσο πολύ με δυσκόλευε νωρίτερα. Η επιλογή της Αίγινας για επίκεντρο της μελέτης μου δεν είναι συμπτωματική. Οι γονείς μου, όπως κι εγώ, γεννήθηκαν στην Αθήνα, αλλά οι πρόγονοί τους κατάγονταν, του πατέρα μου, από το Βογατσικό της Καστοριάς και της μητέρας μου, από τη Λευκάδα. Εγώ όμως αισθανόμουν κι αισθάνομαι Αιγινήτης, γιατί πέρασα στην Αίγινα όλα μου τα καλοκαίρια, από τότε που ήμουν βρέφος, εκτός από τα τέσσερα χρόνια της κατοχής. Αλλά και τα τέσσερα παιδιά μου θεωρούν την Αίγινα πατρίδα τους, αφού εδώ παραθερίζουν από τότε που γεννήθηκαν, στο σπίτι που αποκτήσαμε στα Πλακάκια το 1958.
Η συλλογή αυτή ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν είχαν συγκεντρώσει ανάλογο υλικό με μένα η Δέσποινα Μαζαράκη και η Γωγώ Κουλικούρδη, κι αν δεν μου είχε δοθεί η δυνατότητα να έχω πρόσβαση στο υλικό τους. Γι' αυτό και το βιβλίο αυτό το αφιερώνω στη μνήμη τους.
Θέλω τώρα να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν στην αποπεράτωση του επίπονου αυτού έργου. Και πρώτα-πρώτα τον Γιάννη Άννινο που με συντρόφεψε και μου προσέφερε ουσιαστική βοήθεια στην εξόρμησή μας στα χωριά της νότιας Αίγινας το 1962. Το ίδιο ευγνώμων είμαι και στον Θανάση Μωραΐτη που ανέλαβε όλο το βάρος της πληκτρολόγησης των κειμένων και των μουσικών παραδειγμάτων. Κι ακόμα θέλω να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Λέκκα για τη συμβολή του στην πληρέστερη διατύπωση ορισμένων παραγράφων της "Εισαγωγής", καθώς και πάλι τον Θανάση Μωραΐτη για τον κόπο που κατέβαλε να υπολογίσει τις χρονικές αγωγές των μουσικών παραδειγμάτων.
Καθώς φτάνω στο τέλος αυτού του προλόγου η σκέψη μου ταξιδεύει στον Άπορο, τους Αργύρη και Μήτσο Μαργαρώνη, τον Μήτσο Παγκέ, τον Αλέκο Κρεούζη, τον Παντελή Αμάφη, την Αντωνία Βεκρή, την Κατίγκω Γρυπαίου και τους τόσους άλλους φορείς της αιγινήτικης μουσικής κληρονομιάς που δέχθηκαν πρόθυμα να μου τραγουδήσουν και χωρίς να το ξέρουν να γίνουν οι οδηγοί μου στην προσπάθειά μου να ξεσκεπάσω τα μυστικά μιας πανάρχαιας και ως τις μέρες τους ζωντανής κι ολόδροσης παράδοσης.

Μάρκος Δραγούμης