Δε θέλω φιλί στο µάγουλο που περνιέται για στοργή. Δε θέλω φιλί στα χείλη που περνιέται για έρωτας. Θέλω το άγριο φιλί που τα παίρνει όλα. Επισφραγίζουν τη σιωπή, επικυρώνουν συµµαχίες, δίνουν άφεση και επιβάλλουν καταδίκες τα άγρια φιλιά. Φιλιά που αποτυπώνονται στα χείλη για να δέσουν τη µια ψυχή µε την άλλη, η µοίρα σου είναι η δική µου, και για όλους η µοίρα είναι ο νόµος της θάλασσας, όπου το κυνήγι είναι απλώς η στιγµή που προηγείται προτού γίνεις θήραµα. Η Τράτα των παιδιών έχει κατακτήσει την εξουσία, ελέγχει τις πιάτσες διακίνησης στη Φορτσέλλα, αλλά από µόνη της δεν µπορεί να διοικήσει. Για να υπονοµεύσει τις παλιές οικογένειες της Καµόρρα και να κρατήσει το ιστορικό κέντρο, ο Νίκολας ο Μαραζά πρέπει να δηµιουργήσει µια συνοµοσπονδία µε τον Γουάιτ και την τράτα των Καπελλόνι. Για να µη µετατραπούν από θηρευτές σε θηράµατα, τα παιδιά πρέπει να παραµείνουν ενωµένα. Πράγµα που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ανάµεσα σε παζαρέµατα, προδοσίες, βεντέτες και αντίποινα, οι παλιές οικογένειες τους στηρίζουν προκειµένου να επιβιώσουν ή προσπαθούν να τους εµποδίσουν, σπέρνοντας τη διχόνοια απευ­θείας µέσα στους κόλπους της τράτας. Θα ξεσπάσει καινούριος πόλεµος; Ο Ροµπέρτο Σαβιάνο µιλάει ξανά για τα παιδιά της Νάπολης, τα παιδιά των άγριων καιρών µας, που γεννήθηκαν σε έναν κόσµο γεµάτο δολοφόνους και δολοφονηµένους, απογοητευµένα από τις υποσχέσεις του κόσµου που δε χαρίζει τίποτα σε κανέναν, πολύ περισσότερο σ’ αυτά, δυναµωµένα απ’ τον πόθο και από την οργή, έτοιµα να δώσουν και να πάρουν φιλιά που αφήνουν γεύση αίµατος.