Ο άγιος Συμεών, από τις μυστικότερες ποιητικές φωνές του Βυζαντίου, με πληγωμένη τη μεγάλη του καρδιά από Θείο έρωτα, επικαλείται την ολόφωτη παρουσία του προαιώνιου Λόγου, του φιλάνθρωπου Θεού. Είναι ο μεγάλος Μυστικός, η αγάπη που αγαπά τη μυστικότητα, την αποσιώπηση. Είναι ο Άγιος που του δόθηκε η Θεία χάρη να ιδεί το πολυπόθητο, "το ωραίον υπέρ πάντα", πανάγιο πρόσωπο του Χριστού.

Ο ποιητής Συμεών δεν είναι ο βυζαντινός λόγιος, ο άγονος αρχαϊστής. Είναι ο άνθρωπος, ο γεμάτος στο στήθος από θεϊκά πράγματα, που έγιναν στο καθαρό εσωτερικό του όχι "τραγούδια", αλλά μεγαλυνάρια. Η ποίησή του είναι η πλούσια άνθηση της αγάπης που θέλει να ξεπεράσει τα όριά της, της αγάπης που εξαγιάζει τις λέξεις καθώς τις ανυψώνει στη σφαίρα του μυστικού. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)