Θα έπρεπε να ήμουν τέτοιες ώρες στο κρεβάτι μου. Μια αγγαρεία με έβγαλε όμως από τα ζεστά στρωσίδια και τώρα γύριζα σπίτι αρκετά νωρίς αλλά εντελώς ξύπνια. Το οδήγημα και η ευθύνη του έδιωξαν κάθε νύστα. Ήταν αρχές χειμώνα και έκανε κρύο, αλλά ειδικά σήμερα είχε πέσει ομίχλη πυκνή, πράγμα όχι πολύ συνηθισμένο. Μου άρεσε η ομίχλη, γιατί μαλάκωνε τις φόρμες, όπως και το χιόνι. Η ομίχλη με τη θολούρα της έφτιαχνε ατμόσφαιρα, ενώ το χιόνι απλώς ομόρφαινε το σύμπαν. Έστριψα από την πλατεία και άρχισα να ανηφορίζω προς το σπίτι μου. Μέσα στην ομίχλη είδα μια ψηλόλιγνη φιγούρα να κατεβαίνει. Καθώς πλησίαζε, είδα ότι κρατούσε στον ώμο ένα μεγάλο δρεπάνι. "Ο Χάρος", σκέφτηκα. Τον προσπέρασα και φρέναρα. Άνοιξα το παράθυρο και ρώτησα: "Θέλεις να δουλέψεις σε μένα;". Η φιγούρα γύρισε και μου είπε: "Ναι, πότε;". Του είπα πότε να περάσει και έτσι ξεκίνησε μια γνωριμία, μια καλή συνεργασία, αλλά κατά βάθος μια φιλία με το Γιάννη από την Αλβανία.