Μία φωτογραφία της μητέρας μου στον τοίχο της τραπεζαρίας ανάμεσα σε δεκάδες άλλες οικογενειακές, που κοσμούν τον τοίχο της με ενδυμασία χορεύτριας κλασσικού χορού και οι σποραδικές αναφορές της, όταν ζούσε, ότι από μικρό κοριτσάκι σπούδαζε κλασσικό χορό μέχρις ότου τελειώνοντας το σχολείο χόρεψε με το ρωσικό μπαλέτο, είναι τα μόνα πράγματα που είχα στο μυαλό μου σχετικά με το θέμα αυτό μέχρι το θάνατό της.

Τι ακριβώς χόρεψε η μητέρα μου κατά την εκπαίδευσή της, με το ρωσικό μπαλέτο ή αλλού, δεν τα θυμόμουνα. Όπως είπα και παραπάνω κατά καιρούς είχε αναφερθεί σ'αυτά, αλλά κάτι το ότι δεν είχα ιδιαίτερες γνώσεις για το μπαλέτο, κάτι το ότι δεν ήταν τότε από τα θέματα που με ενδιέφεραν ιδιαίτερα, ξεχάστηκαν. Εξάλλου πάντα έχουμε την αίσθηση της μακαριότητας, προ πάντων όταν είμαστε νέοι, ότι έχουμε καιρό, θα τα καταγράψουμε κάποια άλλη στιγμή. Τα χρόνια όμως περνούν, ο θάνατος δεν περιμένει, σε προλαβαίνει. Έτσι η μάνα μου πέθανε πριν από 10 χρόνια το 1999 και εγώ καταγράφω τώρα όσα μπορώ, για να μην ξεχαστούν και αυτά. Αν όχι για κάποιον άλλον, τουλάχιστον για τα 5 εγγόνια της. Είναι το ελάχιστο που της οφείλω.

Από ένα μεγάλο ντοσιέ που κληρονόμησα, μέσα στο οποίο υπήρχε υλικό ατακτοποίητο και εν πολλοίς αταυτοποίητο σχετικό με το μπαλέτο της, φωτογραφίες π.χ. χωρίς ημερομηνίες και αναφορές στις παραστάσεις τις οποίες απεικόνιζαν, σημειώνω πως θα χρησιμοποιήσω εδώ μόνο υλικό ταυτοποιημένο. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)