Γεννημένος το 1927 στην Βαλένθια, ο Tomas Segovia, μετά από μια σύντομη περιπλάνηση στη Γαλλία και το Μαρόκο, εγκαταστάθηκε το 1944 στο Μεξικό με την οικογένειά του: μια ακόμη περίπτωση αυτοεξορίας μιας οικογένειας δημοκρατικών Ισπανών λόγω της επικράτησης του φρανκικού καθεστώτος στη χώρα τους. Έχει γράψει πεζά, δοκίμιο και θεατρικά, είναι όμως γνωστός κυρίως ως ποιητής, με τις συλλογές "La luz provisional" (1950), "El sol y su eco" (1960), "Anagnorisis" (1967), "Figura y secuencias" (1979), "Cantata a solas" (1985), "Casa del nomada" (1994), "Fiel imagen" (1997), "Sonetos votivos" (2005 και 2008) κ.ά. Το 2010 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του "Cartas de un jubilado". Έχει μεταφράσει Giuseppe Ungaretti, Andre Breton, Giorgio Agamben, Mircea Eliade, Jacques Derrida, Jacques Lacan μεταξύ άλλων, ένα από τελευταία μεταφραστικά του έργα είναι η έμμετρη απόδοση του "Άμλετ". Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία και το Juan Rulfo, το Federico Garcia Lorca, το Xavier Villaurrutia, το Magda Donato, το Octavio Paz (2000), το Alfonsο X (μεξικανικό βραβείο μετάφρασης). Τα τελευταία χρόνια ζούσε ανάμεσα στη Μαδρίτη και την Πόλη του Μεξικού. Θεωρείται ως ο τελευταίος που έφυγε από τη ζωή της περίφημης γενιάς των Ισπανών επιστημόνων, λογίων και τεχνών που έφθασαν αυτοεξόριστοι στο Μεξικό για να ξεφύγουν από το φρανκισμό. Μιας γενιάς η οποία έδωσε τρομερή ώθηση στις επιστήμες και τα γράμματα της χώρας, μέσα από το ίδρυμα La Casa de Espana που ίδρυσε ο προοδευτικός πρόεδρος του Μεξικού Lazaro Cardenas για να τους αξιοποιήσει, του ιδρύματος που το 1940 μετεξελίχθηκε στο περίφημο Colegio de Mexico, ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά και διδακτικά κέντρα του ισπανόφωνου κόσμου. Πέθανε στις 7 Νοεβρίου του 2011.