Ο Σπύρος Καστανάκης (1931-2012) γεννήθηκε στον Πλάτανο Κισάμου Χανίων. Νεανική του φιλοδοξία ήταν να γίνει πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, όμως το πεπρωμένο του τον οδήγησε στη στρατιωτική ιατρική και στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ, απ' όπου αποφοίτησε το 1957. Υπηρέτησε ως ιατρός μικρών μονάδων εστρατείας, επί τρία χρόνια, ως εκπαιδευόμενος στη γενική χειρουργική σε διάφορα νοσοκομεία του εσωτερικού και εξωτερικού (Αγγλία), επί έξι χρόνια, ως διευθυντής και επιμελητής χειρουργικών κλινικών, επί 17 χρόνια, ως υπεύθυνος του γραφείου εκπαίδευσης της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής, ως διοικητής νοσοκομείου εκστρατείας στην Κύπρο, κατά την εισβολή του 1974, ως διευθυντής υγειονομικού και χειρούργος μεγάλων μονάδων και ως γενικός διευθυντής του 424 ΓΣΝΕ και του ΝΙΜΤΣ, από όπου και αποστρατεύτηκε το 1990 με το βαθμό του υποστράτηγου. Του απονεμηθηκαν ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος Γεωργίου Α', το μετάλλιον της Στρατιωτικής Αξίας Β' Τάξεως, το παράσημο των Ταξιαρχών του Φοίνικος, το Χρυσούν Μετάλλιον Α' Τάξεως Κυρίλλου και Μεθοδίου Αποστολικής Εκκλησίας Θεσσαλονίκης, ο Τίμιος Σταυρός Α' Τάξεως Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, κ.ά. διακρίσεις. Έζησε στην Κρήτη, όπου ξαναγύρισε το 1990 παίζοντας ενεργό ρόλο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση της Κισάμου (ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της ΑΝΕΤΕΚ ΑΕ). Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει επιστημονικές εργασίες, άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, καθώς και τα βιβλία: "Στον ίσκιο της Αμπεριάς (συλλογή δημοσιευμάτων)", 1995, "Διάττοντες μνήμης" & "Η ράτσα του Καπετάν Μιχάλη στην τροχιά του Αποσπερίτη", 2000, "Ο άθρωπος του Μπάλου" & "Ημερολόγιον στρατιωτικού ιατρού Γεωργίου Εμμ. Καστανάκη: 1939-1950", 2007, "Εμείς οι άνθρωποι, οι Άγιοι, οι θεομάχοι, οι θεοκτόνοι", 2008, "Αντήλιου πυγολαμπίδα" (μυθιστόρημα), "Από τον λαβύρινθο της συνείδησης στην οθόνη της μνήμης", "Ο πρώτος Καλησπέρης της Γραμπούσας" και "Από την επικράτεια της Αρχαίας Φαλάσαρνας". Καθώς ταξίδευε και αγνάντευε τα βουνά της Κρήτης εμπνεύστηκε δύο μαντινάδες που τραγουδούσε συχνά: "Ευχαριστώ τα όνειρα που με παρηγορούσανκαι την καρδιά μου π' άντεξε στα ξένα όπου ζούσα""Τα ταξιδιάρικα πουλιά ζηλεύω μέρα νύχταπούχουνε για πατρίδα τους τα δένδρα, τον αέρα"Έφυγε απο τη ζωή στα Χανιά τον Ιούλιο του 2012, σε ηλικία 81 ετών.