Ο Νίκος Τομαράς διανύει την εποχή των γκρίζων κροτάφων χωρίς ο ίδιος να μπορεί να προσδιορίσει την ηλικία του, αφού καθημερινά μιλάει, παίζει και μεγαλώνει με παιδιά.Στους αγρούς των στίχων βρίσκεται από τη δεύτερη δεκαετία της ζωής του. Οι διαδρομές του -ποιητικές κυρίως- με μια ηρεμία που την αντλεί από τις λέξεις.Στην πρώτη του ποιητική συλλογή "Παρήλιον" το 1999 (εκδόσεις Οδός Πανός) σκύβει πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, ακροβατεί σε ανύπαρκτο νήμα με προορισμό το φως επικηρύσσοντας τα υποκείμενά του στη φθορά και το θάνατο. Καθημερινά σχεδιάζει κόσμους χρωμάτων και ελπίδας μέσα από τα μάτια των παιδιών-μαθητών του. Με την πίστη πως απο το λίγο γεννιέται το πολύ καταθέτει τη δεύτερη ποιητική του εκδοχή...