Νίκος Καρύδης (1917-1984). Ο Νίκος Καρύδης γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου χωρίς να πάρει πτυχίο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Γλάρος και μετά τον πόλεμο τον Ίκαρο, από κοινού με τους Αλέκο Πατσιφά και Μάριο Πλωρίτη. Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και σύμβουλός του τελευταίου ως το 1952, διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. και εντεταλμένος σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου (1974-1981). Πέθανε στην Αθήνα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις στα περιοδικά Νέα Εστία και Ελεύθερα Γράμματα. Το 1944 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Λιοπύρι. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1958 για τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα) και το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη (1983 για την ποιητική συλλογή Καπνός αι ημέραι μου). Η ποίησή του στρέφεται γύρω από το υπαρξιακό αδιέξοδο του ποιητή που βιώνει έντονο το συναίσθημα του φθαρτού της ζωής. Η γραφή του αξιοποιεί στοιχεία από διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, κυρίως από το συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το Μάνο Χατζηδάκι και το Γιάννη Σπανό. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καρύδη βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Νίκος Καρύδης», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.274-275. Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Χατζηφώτης Ι.Μ., «Καρύδης Νίκος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και χ.σ., «Καρύδης Νίκος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986.(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).