Ο Γιενς Μπιέρνεμπου (Κρίστιανσταντ, 1920 - Veierland, 1976) είναι Νορβηγός πεζογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας της μεταπολεμικής γενιάς. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στη Σουηδία, για να αποφύγει την καταναγκαστική εργασία των ναζί, όπου γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, γερμανοεβραία ζωγράφο Lisel Funk. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με τη συλλογή ποιημάτων θρησκευτικού περιεχομένου, "Ποιήματα" ("Dikt"), το 1951. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα κοινωνικής κριτικής "Πριν αλέκτωρ λαλήσαι" ("For Hanen Galer", 1952), "Ιωνάς" ("Jonas", 1955, για το εκπαιδευτικό σύστημα) και "Ο κακός ποιμένας" ("Den Onde Hyrde", 1960, για το σωφρονιστικό σύστημα). Στο "Πριν αλέκτωρ λαλήσαι", ιδαίτερα, ασχολείται με τη μεροληπτική αντιμετώπιση ως "προδοτών" όσων Νορβηγών συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου, αμέσως μετά τη λήξη του, όπως ο Κνουτ Χάμσουν, κ.ά. Από τα μυθιστορήματα που έγραψε στη συνέχεια, σημαντικότερη θεωρείται η "Τριλογία της ωμότητας" (ή, "της θηριωδίας"): "Η στιγμή της ελευθερίας" (Frihetens Oyeblikk, 1966), "Μπαρουταποθήκη" ("Kruttarnet", 1969) και "Σιωπή" ("Stillheten", 1973). Έγραψε, επίσης, θεατρικά όπως "Οι εραστές των πουλιών" ("Fugleelskerne", 1966), "Σεμελβάις" ("Semmelweis", 1968) και "Ακρωτηριασμός" ("Amputasjon", 1970, για τον Εουτζένιο Μπάρμπα και το Θέατρο Οντίν). Το 1967 το μυθιστόρημά του "Χωρίς ραφή" ("Uten en trad"), κατηγορήθηκε ως πορνογραφικό και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του στη Νορβηγία, αποφέροντάς του ωστόσο μεγάλα έσοδα από την κυκλοφορία του στο εξωτερικό. Τελευταίο σημαντικό έργο του ήταν το μυθιστόρημα "Καρχαρίες" ("Haiene", 1974). Υποφέροντας πολλά χρόνια από αλκοολισμό και κατάθλιψη, έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του στις 9 Μαΐου 1976.