Ο Τζακ Μπαρνς είναι εθνικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι μέλος της εθνικής επιτροπής του Κόμματος από το 1964 και εθνικό στέλεχος από το 1969. Συμμετέχει στη σύνταξη του περιοδικού "New International" [Νέα Διεθνής]. Ως ηγετικό στέλεχος της Συμμαχίας Σοσιαλιστικής Νεολαίας (ΣΣΝ) από το 1961 ως τις αρχές του 1966, ο Μπαρνς πήρε συνέντευξη από τον Μάλκολμ Χ τον Γενάρη του 1965 για το περιοδικό "Young Socialist" και στη συνέχεια συζήτησε τη δημοσίευσή της καθώς και άλλα πολιτικά εγχειρήματα που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Ο Μπαρνς προσχώρησε στη Συμμαχία Σοσιαλιστικής Νεολαίας τον Δεκέμβρη του 1960, λίγο μετά το ταξίδι του στην Κούβα, τον Ιούλη και Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Επιστρέφοντας από την Κούβα οργάνωσε μαζί με άλλους στο Carlton College στη Μινεσότα ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον δραστήρια πανεπιστημιακά τμήματα του Fair Play for Cuba Committee, της πανεθνικής οργάνωσης αλληλεγγύης με την κουβανική επανάσταση. Το 1961 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος.Ως οργανωτής της Συμμαχίας Σοσιαλιστικής Νεολαίας στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, ο Μπαρνς καθοδήγησε την τετραετή καμπάνια υπεράσπισης των τριών φοιτητών στο Μπλούμιγκτον της Ιντιάνας με την οποία έγινε δυνατή η αθώωση τους. Οι τρεις φοιτητές, μέλη της ΣΣΝ, κατηγορήθηκαν τον Μάη του 1963 για "συνάθροιση" που ενεργούσε υπέρ της βίαιης ανατροπής της Πολιτείας της Ιντιάνας. Το "έγκλημα" που διέπραξαν ήταν ότι διοργάνωσαν εκδήλωση στο πανεπιστήμιο τους όπου μίλησε στέλεχος της ΣΣΝ που ήταν Μαύρος με θέμα τον αγώνα για την ελευθερία των Μαύρων και για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα απέναντι στη ρατσιστική βία. Το 1965 ο Μπαρνς εξελέξη εθνικός γραμματέας της Συμμαχίας Σοσιαλιστικής Νεολαίας και ταυτόχρονα ανέλαβε τον συντονισμό της δουλειάς του ΣΕΚ και της ΣΣΝ στις ΗΠΑ και διεθνώς για την προώθηση του κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Μπαρνς παίζει ηγετικό ρόλο στην προσπάθεια του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, σε συνεργασία με άλλους διεθνώς, να οικοδομηθούν κομμουνιστικά κόμματα στα οποία η μεγάλη πλειονότητα των μελών και της ηγεσίας τους να είναι βιομηχανικοί εργάτες και συνδικαλιστές οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στην ευρύτερη πολιτική δουλειά που αποσκοπεί στην πρόοδο προς την εργατική εξουσία και στην κατάργηση της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική προοπτική προς την οικοδόμηση κομμάτων που είναι προλεταριακά ως προς το πρόγραμμα και τη σύνθεσή τους αναλύεται σε πολλά άρθρα και συλλογές ομιλιών και κειμένων του Μπαρνς.