Ο Γιάννης Παπανικολάου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 από πατέρα Ρουμελιώτη και μητέρα Ανδριώτισα. Κατασκευαστής πολυκατοικιών από το 1972 με πετυχημένη πορεία, που την διακόπτει με τον διορισμό του στο δήμο Πετρούπολης. Το 1982 κλείνει το Τεχνικό του Γραφείο, γίνεται κάτοικος Πετρούπολης και εκδηλώνει την έμφυτη ροπή του στην τέχνη με τις διαμορφώσεις στους κοινόχρηστους χώρους της πόλης. Πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια του Διευθυντή της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου, Τάκη Παπαδόπουλου, να υλοποιήσει την ιδέα του Μίνου Βολανάκη να γίνει το μεγάλο νταμάρι της πόλης θέατρο. Το 1983, στα θυρανοίξια, ακούγεται με το μοναδικό ήχο που φτιάχνουν οι βράχοι του Θεάτρου Πέτρας ο λόγος του Σοφοκλή απ' την "Αντιγόνη", με διδασκαλία του Μ. Βολανάκη και προσκεκλημένους τον τότε πρωθυπουργό του Καναδά Τριντό από την τότε υπουργό πολιτισμού Μ. Μερκούρη. Την χρονιά αυτή το θέατρο θα τιμήσει και η πρωθυπουργός της Ινδίας Ίντιρα Κάντι. Θα ακολουθήσουν οι εργασίες διαμόρφωσης του θεάτρου για τις παραστάσεις των Μπολσόϊ το 1984 και οι διαμορφώσεις για τις ιστορικές παραστάσεις του 1986 των μεγάλων Ευρωπαίων σκηνοθετών Μπρούκ με το ινδικό δράμα "Μαχαραμπάτα" και Στάιν με την "Ορέστια" του Αισχύλου. Το 1996 η τεχνική υπηρεσία του Δήμου, μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, κατασκευάζει το σύγχρονο Θέατρο Πέτρας, έργο των: Τάκη Παπαδόπουλου, Γιάννη Παπανικολάου και του ανάδοχου του έργου Άγη Παναγιώτου. Για την αισθητική του και την ακουστική του ο Μ. Πιτέλης, ειδικός σύμβουλος του Υπ. Πολιτισμού για τα Θέατρα, είπε: "αν το Πολυτεχνείο θέλει να κάνει σπουδή πάνω στην κατασκευή ανοικτών θεάτρων πρέπει να έρθει να δει το Θέατρο Πέτρας", ενώ και ο Ε. Τζεκάκης καθηγητής Α.Π.Θ. δήλωσε ότι: "η ακουστική του Θεάτρου Πέτρας προσεγγίζει την ακουστική των αρχαίων θεάτρων". Τη κεραμική τέχνη τη διδάχτηκε από την κεραμίστρια Ελένη Κελπέρη, η οποία διέκρινε την πλατιά του μόρφωση και την επιμονή του στην έρευνα που απαιτεί αυτή η ιδιότροπη τέχνη με τις άπειρες ποικιλίες και ιδιορρυθμίες που κρύβει. Πρωτοεμφανίζεται ως κεραμιστής στην Πανελλήνια έκθεση στο Μαρούσι το 1992 και ακολουθούν οι παρουσίες του στις χρονιές 1995, 2007, 2008. Βραβεύτηκε στην Λ΄ έκθεση εικαστικών τεχνών του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός". Από το 2006 διδάσκει την κεραμική τέχνη στο εργαστήριο πηλού του Δήμου Πετρούπολης φιλοδοξώντας να το μετατρέψει σε σχολή. Για την ελληνική κεραμική τέχνη πιστεύει ότι "αποτελεί μοναδικό φαινόμενο που έχει προσφέρει απίστευτο πλούτο θεμάτων και στοιχείων τόσο όσο καμία άλλη τέχνη ξένης χώρας μπορεί να διαθέσει" και προσπαθεί και με το συγγραφικό του έργο να το αποδείξει.