Ο Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο είναι Ρώσος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου (γεν. Ζίμα, Σιβηρία, 18 Ιουλίου 1932). Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1949 και εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο το 1952, ενώ σπούδαζε στο Ινστιτούτο Λογοτεχνίας Γκόρκι, στη Μόσχα. Υπήρξε από τους πιο δημοφιλείς και γνωστούς στη Δύση ποιητές της Σοβιετικής Ένωσης τις δεκαετίες του '50 και του '60, μαζί με τους Βασίλι Αξιόνοφ, Αντρέι Βοζνισιένσκι και Μπέλα Αχμαντούλινα (που υπήρξε η πρώτη του σύζυγος), επωφελούμενος από τη χαλάρωση των μέτρων λογοκρισίας από τον Χρουστσώφ. Το 1962 συνέθεσε το πιο δημοφιλές ίσως ποίημά του, "Μπάμπι Γιαρ", με θέμα το ολοκαύτωμα των Εβραίων του Κιέβου από τους Ναζί το 1941, που αργότερα περιέλαβε ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, μαζί με άλλα τρία ποιήματά του, στη 13η Συμφωνία του. Το 1965 ένωσε τη φωνή του με την Άννα Αχμάτοβα, τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και άλλους διανοούμενους, εναντίον της δίωξης του Γιόζεφ Μπρόντσκι από τις σοβιετικές αρχές. Το 1968 συνυπέγραψε κείμενο εναντίον της επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία. Την ίδια χρονιά, άρχισε να διδάσκει ποίηση στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ωστόσο, τόσο ο Μπρόντσκι όσο και άλλοι αντιφρονούντες συγγραφείς οι οποίοι, αντίθετα με τον Γιεφτουσένκο, φυλακίστηκαν (όπως οι Αντρέι Σινιάφσκι και Γιούλι Ντανιέλ), αμφισβήτησαν την αληθινή του συνείδηση και τον κατηγόρησαν για διπροσωπία. Το 1987 έγινε επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Το 1989 εκλέχτηκε μέλος του Σοβιετικού Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας το Χάρκοβο, όπου υποστήριξε πολιτικά τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και αργότερα τον Μπόρις Γιέλτσιν (τον οποίο κατήγγειλε, όμως, όταν κατέστειλε βίαια την εξέγερση στην Τσετσενία). Σήμερα μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην πατρίδα του και τις ΗΠΑ, όπου διδάσκει ρωσική και ευρωπαϊκή ποίηση και ιστορία του κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο της Τούλσα, στην Οκλαχόμα, και στο Queens College του Πανεπιστημίου της Πόλης της Νέας Υόρκης (City University of New York). Σχεδιάζει να γράψει ένα μυθιστόρημα με θέμα την εμπειρία του από την Κούβα, κατά τη διάρκεια της "Κρίσης των Πυραύλων", και, ίσως, τις αναμνήσεις του από τη γνωριμία με τον Τσε, τον Σαλβαδόρ Αλιέντε και τον Πάμπλο Νερούδα.