O Eric Rohmer (1920-2010) γεννήθηκε στην Τουλ της Γαλλίας. Σπούδασε φιλολογία και για ένα διάστημα δίδαξε στη γαλλική μέση εκπαίδευση. Το 1948 άρχισε να ασχολείται με την κινηματογραφική κριτική, κυρίως μέσα από τις στήλες των περιοδικών "La revue du cinema" και "La gazette du cinema". Δημοσίευσε επίσης κριτικές και δοκίμια στο θρυλικό περιοδικό "Cahier du cinema", του οποίου διετέλεσε αρχισυντάκτης. Ως σκηνοθέτης πρωτοεμφανίστηκε το 1959, με την ταινία "Le Signe du Lion" ("Το ωροσκόπιο του Λέοντα"), που γύρισε με την υποστήριξη των φίλων του της Νουβέλ Βαγκ, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ, Κλωντ Σαμπρόλ και Ζακ Ριβέτ. Ως λιγότερο "εντυπωσιακό" όνομα του γαλλικού νέου κύματος, γύρισε πολλές αριστουργηματικές ταινίες, κυρίως αυτές που ανήκουν τους διάσημους κύκλους "Έξι ηθικές ιστορίες" και "Κωμωδίες και παροιμίες". Οι πιο γνωστές από τις ταινίες του είναι: "Η συλλέκτρια" (1966), "Μια νύχτα με τη Μωντ" (1969, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας), "Το γόνατο της Κλαίρης" (1970), "Ο έρωτας το απόγευμα" (1972), "Η μαρκησία της Ο" (κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Κλάιστ, 1976), "Η γυναίκα του αεροπόρου" (1981), "Νύχτες με πανσέληνο" (1984), "Η πράσινη αχτίδα" (1986), "Ο φίλος της φίλης μου" (1987), "Χειμωνιάτικο παοαμύθι" (1991). Ο Ρομέρ είχε, επίσης, υποστηρίξει μια διδακτορική διατριβή με θέμα "Οργάνωση του κινηματογραφικού χώρου στον Φάουστ του Μουρνάου" και δίδαξε σκηνοθεσία στο πανεπιστήμιο Paris-8. Πέθανε στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 2010, σε ηλικία 89 ετών. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε για την εκδημία του: "Κλασικός και ρομαντικός, σοφός και εικονοκλαστικός, ανάλαφρος και σοβαρός, συναισθηματικός και ηθικολόγος, δημιούργησε το 'ύφος Ρομέρ' που θα επιβιώσει πολύ περισσότερο από τον ίδιο".