Ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης ήταν αριστούχος της Νομικής του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως και Αθηνών. Διαπρεπής Νομομαθής και Δικηγόρος Σμύρνης και Αθηνών. Τιμήθηκε πολλές φορές με το αξίωμα του Δημογέροντος Σμύρνης. Δημοσιογράφος και πρωτοπόρος της σημαίας του δημοτικισμού στη Σμύρνη. Διετέλεσε επί σειρά ετών Βουλευτής Αϊδινίου και Σμύρνης στην Οθωμανική Βουλή Κωνσταντινούπολης. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα. Ήταν στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, υπήρξε συγχρόνως και Πρόεδρος- Αρχηγός του Πολιτικού Μικρασιατικού Κέντρου. Διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επί του Προσφυγικού προβλήματος, στην Δ’ των Ελλήνων Συντακτική Εθνοσυνέλευση (1923-1925). Λόγω της δράσης του στη Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη υπέρ των δικαίων του Ελληνισμού είχε προγραφεί να δολοφονηθεί, έχοντας ειδοποιηθεί από τον Αρχηγό της τότε Έλλην. Στρατ. Αποστολής Κωνσταντινούπολης Στρατηγό Γεώργιο Κατεχάκη, αναχώρησε κρυφά ατμοπλοϊκώς και κατόρθωσε να φθάσει στον Πειραιά. Αρχικά διορίστηκε ως Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνη). Τον Δεκέμβριο του 1923 εξελέγη Πληρεξούσιος Αθηνών - Πειραιώς της Δ’ των Ελλήνων Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως και στη συνέχεια εκλεγόταν Βουλευτής Αθηνών στις εκλογές των ετών 1926, 1928 και 1936 διατελέσας και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην Κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου (1928-1931). Εργάσθηκε με μεγάλη απόδοση υπέρ των γενικών και τοπικών θεμάτων που αφορούσαν στη στέγαση και στην αστική και αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων. Ο Εμμανουηλίδης ήταν βαθύς μελετητής και γνώστης των Προσφυγικών θεμάτων, δραστήριος και ανιδιοτελής άνδρας και περιβαλλόταν με την αγάπη και εκτίμηση των εντολέων προσφύγων. Συγγραφεύς πολλών και αξιόλογων έργων, μεταξύ των οποίων το σύγγραμμα του τα "Τελευταία έτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας" (1924). Απεβίωσε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1943.