Η Έλενα Αντωνίου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της σε μία μικρή πόλη της Κωπαΐδας. Με την άπλα του κάμπου τριγύρω, απόλαυσε τη γνωριμία με τη φύση, την άνεση των ανθρώπινων σχέσεων και παραδόσεων και φυσικά το παιχνίδι. Στη συνέχεια μετακόμισε σε μία όμορφη γειτονιά των Αθηνών που ετοιμαζόταν για κηπούπολη, αλλά ακολούθησε την τύχη πολλών άλλων τσιμεντένιων περιοχών. Πάντως πρόλαβε να παίξει σε αλάνες, κι ευτύχησε να ζήσει την εμπειρία των παππουδογιαγιάδων και από τις δύο πλευρές, οπότε το παιχνίδι, το παραμύθι, οι νουθεσίες, οι παρηγοριές, τα καλοπιάσματα και τα μαλώματα ήταν σε καθημερινή διάταξη και διάθεση, και όχι πάντα με την ίδια σειρά. Από παιδί της άρεσε να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της, να ζωγραφίζει και να διαβάζει πολύ. Εννοείται πως τα παραμύθια ήταν η αρχή. Μεγαλώνοντας, την απορρόφησαν άλλες δραστηριότητες, αφού εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εντελώς διαφορετικό τομέα. Όμως οι πρώτες αγάπες από ό,τι φαίνεται δεν ξεχνιούνται κι έτσι βρέθηκε με κάποιες αφορμές να γράφει τα δικά της παραμύθια. Έκανε μαθήματα εικονογράφησης με τον Σβετλίν Βασίλεφ στον Ιανό και με την Ελευθερία Ντέλλα στο Μικρό Πολυτεχνείο, για να λύσει αρκετές απορίες της σχετικά με το πώς -με ποιους κανόνες δηλαδή- εικονογραφείται ή και δομείται ένα παραμύθι. Η εμπειρία αυτή την έκανε να σεβαστεί ακόμα περισσότερο την αξία που έχουν τα καλογραμμένα και όμορφα εικονογραφημένα παραμύθια για παιδιά.