Δημήτριος Ι. Παναγιωτόπουλος - Κούρος (1919-2001. Γιος του του Ιωάννη Παναγιωτόπουλου, του γνωστού Κούρου ή "Μπαρμπαγιάννη", μεγάλου δασκάλου της Εθνικής μας Μουσικής, άριστου εκτελεστού των Εκκλησιαστικών ύμνων και επιδέξιου ερμηνευτού των Δημοτικών μας τραγουδιών, ο Δημήτριος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 27 Δεκεμβρίου 1919 και διέπρεψε ως καθηγητής μουσικής στην Εκκλησιαστική εκπαίδευση και ως συνθέτης. Αρχικά (1938-40) φοίτησε στο Ωδείο Αθηνών με υποτροφία του Γ. Νάζου και καθηγητές τους διακεκριμένους Δ. Μητρόπουλο, Φ. Οικονομίδη, Γ. Σκλάβο και Ι. Μαργαζιώτη, και ακολούθως στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως (1941).Το επόμενο σχολικό έτος (1942-43) μετεγγράφεται στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και λαμβάνει το πτυχίο του με άριστα το 1945.Τις μουσικές σπουδές του ολοκληρώνει στο Εθνικό Ωδείο και μέχρι το 1950 λαμβάνει με άριστα και τα πτυχία Βυζαντινής Μουσικής, αρμονίας, ενορχήστρωσης και Διεύθυνσης Μπάντας. Ας σημειωθεί ότι γνώριζε καλά όλα τα όργανα της Μπάντας, αλλά και πιάνο, κιθάρα και μαντολίνο.Την επαγγελματική του σταδιοδρομία αρχίζει ως διαχειριστής το 1943 στο ορφανοτροφείο Ε.Ο.Χ.Α στο Ψυχικό. Τότε συγκροτεί και την πρώτη χορωδία του και ψάλλει στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου. Αργότερα (1948) αναλαμβάνει Ιεροψάλτης στον Άγιο Ιωάννη Γαργαρέττας και διδάσκει στην Ιόνιο Σχολή Ακαδημίας και τα Παραρτήματα της στο Μετς και στην Κυψέλη.Σταθμό αποτελούν οι εκπομπές με τη χορωδία το 1949 στον νεοσύστατο ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων δυνάμεων και βέβαια ο διορισμός του ως καθηγητού Μουσικής στην Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου το 1950.Μετά δωδεκαετή ευδόκιμη υπηρεσία στη Σχολή και πλούσια καλλιτεχνική δράση, μετατίθεται στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, κατόπιν διαγωνισμού το 1962, και αφιερώνεται με αυταπάρνηση στο εκπαιδευτικό έργο και τη διάδοση της Εθνικής μας μουσικής.Ο διακεκριμένος δάσκαλος άφησε πλούσιο μουσικό έργο μέρος του οποίου έχει εκδοθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παραμένει ανέκδοτο.Η πολυετής δυναμική, μα σεμνή παρουσία του δασκάλου μας στην εκπαίδευση και στα πολιτιστικά δρώμενα έχουν καταγραφεί, από όσους γνωρίζουν, ως ξεχωριστές προσπάθειες που διεκδίκησαν όχι μόνο τον δημόσιο έπαινο, αλλά και την αναγνώριση της αξίας της μουσικής μας παραδόσεως, όπως αυθεντικά εκφράστηκε στη ζωή και το έργο του.