Η Δανάη Αντωνοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σε ένα περιβάλλον μορφωμένων γονιών και προοδευτικών ανθρώπων. Το 1940 άρχισε τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 1940-41, ήταν εθελόντρια αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού, στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, που είχε εγκατασταθεί στο Κολέγιο του Ψυχικού. Πήρε μέρος στην Αντίσταση, ως στέλεχος του ΕΑΜ Νέων, της Λεύτερης Νέας και στη συνέχεια της ΕΠΟΝ. Πήρε μέρος στη Μάχη της Αθήνας, τον Δεκέμβρη του 1944. Αργότερα συνελήφθη, δικάστηκε από στρατοδικείο και έμεινε στη φυλακή τρία χρόνια. Εκδιώχθηκε από το Πολυτεχνείο ως "ανεπιθύμητη", καθώς και από διάφορες δουλειές (όπως το Γραφείο Κ. Δοξιάδη], τα επόμενα χρόνια. Αργότερα ασχολήθηκε συστηματικά με τη ζωγραφική και την ιστορία της τέχνης. Έχει στο ενεργητικό της τέσσερις εκθέσεις -μία από αυτές στο Λαύριο, με έργα εμπνευσμένα από την περιοχή. Έργα της υπάρχουν σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Στη μεταπολίτευση ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα, ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ). Υπήρξε, μέχρι πρόσφατα, αντιπρόεδρος της Δημοκρατικής Μέριμνας.