Ο Αλεκσάνταρ Χέμον γεννήθηκε στο Σαράγιεβο το 1964. To 1992 πήγε στο Σικάγο, στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανταλλαγής δημοσιογράφων, με μόνη του περιουσία δυο βαλίτσες και τριακόσια δολάρια και γνωρίζοντας ελάχιστα αγγλικά. Όταν ο πόλεμος ξέσπασε στην πατρίδα του, αποφάσισε να μείνει στο Σικάγο ως πολιτικός μετανάστης. Εκεί έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει, από λαντζέρης μέχρι ταχυδρόμος, κι όταν προσλήφθηκε σ' ένα βιβλιοπωλείο ένιωσε ευτυχισμένος. Κοιμόταν στο ξύλινο πάτωμα ενός μικροσκοπικού διαμερίσματος και ξόδευε τα ελάχιστα χρήματά του σε τηλεφωνήματα στην οικογένειά του που ζούσε σε κατάσταση πολιορκίας. Το μόνο που του έδινε ελπίδα ήταν να ονειρεύεται ότι κάποτε θα έγραφε βιβλία και μάθαινε μόνος του αγγλικά διαβάζοντας τη "Λολίτα" του Ναμπόκοφ και υπογραμμίζοντας τις άγνωστες λέξεις. Μέσα σε τρία χρόνια βρέθηκε να γράφει ιστορίες, στις οποίες περιγράφει τις δυσκολίες της ζωής στο Σικάγο και τη σκληρότητα της καθημερινότητας που είχε αφήσει πίσω του στο Σαράγιεβο, ιστορίες εξορίας και απώλειας. Οι ιστορίες αυτές αποτελούν τα βιβλία "For the relief of unbearable urges", διηγήματα, 1995, "The question of Bruno" ("Με το βλέμμα του Μπρούνο"), μυθιστόρημα, 2000, που κέρδισε λογοτεχνικά βραβεία και εκδόθηκε σε 18 χώρες, και "Nowhere man" ("Ο άνθρωπος απ' το πουθενά"). Διηγήματα του Χέμον μπορεί να συναντήσει κανείς σήμερα, αρκετά τακτικά, στα περιοδικά "The New Yorker", "Esquire", "Granta", "McSweeneys", "Paris Review" , κ.ά., και έχουν περιληφθεί στις ανθολογίες "Best American Short Stories" του 1999 και του 2000. Διατηρεί δικό του site στο διαδίκτυο (aleksandarhemon.com). (φωτογραφία: Jerry Bauer)