«Μια τελευταία ερώτηση» παρακάλεσα πριν μπω στο αεροπλάνο. Ήταν άστοχη κι άσχετη η απορία μου μα δεν άντεχα να μη ρωτήσω:
«Αυτή η Ανθή των βιβλίων σου, θείε, ποια είναι;»
Χάθηκαν τα μάτια κάτω απ’ τα βλέφαρα που σφάλισαν για μια στιγμή, έπειτα με κοίταξε ένοχα και παραδέχτηκε σιγανά:
«Η Ανθή παιδί μου είμαι εγώ. Το άλλο μου μισό. Το alter ego μου. Την έπλασα στο μυαλό μου και κάθε φορά της έδινα ό,τι δικαιούταν. Ζήλεψα μια ζωή σαν τη δική της κι ας είχε πόνο, ας είχε πίκρα, ας ήταν γεμάτη απογοήτευση. Η φανταστική ζωή της Ανθής είναι προτιμότερη από τη δική μου.
Καμιά φορά κι ο εφιάλτης φαντάζει πιο ενδιαφέρων από το τίποτα».

Ο θείος Τίτος προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει τα προσωπικά του, στη Βάσω-Όντρεϊ, ομολογεί το μυστικό που τον βοηθά να ισορροπεί ανάμεσα στη ζωή που ζει και στη ζωή που ονειρεύεται. Ομολογεί, λοιπόν, πως...

«...μέσα από το γράψιμο, βρήκα την ευκαιρία να φτιάξω τον κόσμο όπως τον θέλω εγώ, και να ζήσω τη ζωή που ονειρεύτηκα. Να εκδικηθώ αυτόν που με αδίκησε και να πάρω το αίμα μου πίσω. Να μπω στη ζωή που δεν έζησα μα και να πάρω μαζί όλους όσους αδικήθηκαν. Να φτιάξω δικό μου κόσμο! Να γίνω Θεός και να μοιράσω αλλιώς την τράπουλα! Έτσι όπως με βολεύει...»