Ω ζητητή της ομορφιάς και του ωραίου,
απίθανε ιππότη άγνωστων δρυμών
και λιβαδιών με χάρη περισσή
που ολοτυφλώνουν της ψυχής τα μάτια
καθαίροντας τη χαρμονή των οφθαλμών
στο έκπαγλο σεργιάνισμα των κοσμικών αιώνων
των χρόνων, των στιγμών που θραύονται αέναα
στης έκστασης την αρπαγή, το πάθος
που καταστέφει της συγκίνησης τις επισκέψεις
κομίζοντας τη θεία λήθη των δεινών του βίου
κι εισάγοντας στην άγια Μνημοσύνη εμπνοών.