"Σέρβιρα στον εαυτό μου ένα τζιν, βγήκα στη βεράντα και άρχισα να βηματίζω πάνω κάτω. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν ότι δεν με χωρούσε ο τόπος, ότι πνιγόμουν. Πρώτη φορά με φόβιζε το μέλλον. Πού θα βρισκόμασταν σε πέντε χρόνια; Το καραβάκι του έρωτά μας θα τσακιζόταν αργά ή γρήγορα στα κατσάβραχα της καθημερινότητας. Η λέξη "αποτυχία" μου φάνηκε ξαφνικά τόσο φρικτή - εγώ, που χλεύαζα τη διάκριση ανάμεσα σε "επιτυχημένους" και "αποτυχημένους", ένιωσα ισόβια καταδικασμένος να είμαι στην απέξω. Στη χώρα των διαψευσμένων ελπίδων, εκεί όπου τα ρολόγια δείχνουν πάντα παρά πέντε. Με έπνιξε το αίσθημα της αδικίας. Δεν ήξερα -ούτε και με ένοιαζε- αν έφταιγε η έλλειψη ταλέντου, το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα μας, τα κυκλώματα, τα κατεστημένα ή η στραβή μας τύχη... Απαξίωσα να ψάξω το νόημα της ζωής στη δόξα ή στα φράγκα, γι’ αυτό και το βρήκα στα μάτια της Μαρίας. Όμως το να σκύψω τώρα το κεφάλι και να συμβιβαστώ με το δήθεν πεπρωμένο μου θα μου φαινόταν ασυγχώρητη κακομοιριά. Την επομένη κιόλας, πήρα ιδιαιτέρως τη Μίνα και βάλαμε μπροστά το σχέδιο δολοφονίας του Θανάση Μουσαχίρη..."
Από την Ελλάδα στην Κένυα κι από τον παθιασμένο έρωτα στην έσχατη απελπισία, οι ήρωες θυσιάζουν το παρόν τους στο βωμό του μέλλοντος. Η μοίρα τους ωστόσο έχει γραφτεί στο χρόνο της οριστικής απώλειας: στον Υπερσυντέλικο.