[...] Εμπειρότερος μετά τη μετάφραση του "Αγαμέμνονος", όχι όμως έμπειρος, τολμώ να ομολογήσω ότι ο Αισχύλος δεν μεταφράζεται ή, να το πω αλλιώς, η γλώσσα μας σήμερα δεν επαρκεί για την ποιητική μεταφορά της τραγωδίας και ιδιαίτερα των έργων του Αισχύλου, με τις πολυάριθμες και συνήθως ανανταπόδοτες άπαξ λέξεις που συνηθίζει να χρησιμοποιεί ο ποιητής -για να μείνω μόνο σε μία από τις δυσκολίες του εγχειρήματος. Έτσι, ενώ η μετάφραση των μονολόγων και των διαλόγων είναι τις περισσότερες φορές δυνατή και ικανοποιητική, η μετάφραση των χορικών αποδεικνύεται σχεδόν δυνατή και αρκετές φορές ελάχιστα ικανοποιητική, εφ' όσον ο μεταφραστής επιδιώκει να διατηρήσει το μέτρο της εύρυθμης εκφοράς του στίχου και την ποιητικότητα του κειμένου.
Οι "Χοηφόροι" έχουν ίσως τα περισσότερα δυσνόητα και αναταπόδοτα χορικά, και η πήρωση των στίχων τους (παρά τις προσπάθειες αποκατάστασης ή συμπλήρωσής τους από τους φιλολόγους) αποτελεί μία επιπρόσθετη δυσκολία και για τον έμπειρο μεταφραστή. [...] (από τον πρόλογο του Πάνο Δ. Αποστολίδη)