Φορές νιώθω ένα ορμητικό ποτάμι με λογής υλικά να προσπαθεί να αναδυθεί από μέσα μου, να βγει από τα σκοτάδια της ψυχής και να ανταμώσει το φως της μέρας. Πολλά από αυτά είναι άχρηστα, αλλά δεν αντέχουν τόσο φως και καταστρέφονται αμέσως. Καμιά φορά όμως μέσα τους υπάρχουν σπόροι με σαφείς εντολές στο γονιδίωμά τους. Αυτούς τους σπόρους τότε φροντίζω να τους φυτέψω με την ελπίδα να γίνουν δυνατά φυτά ίσως και δέντρα. Έτσι μόνο μπορώ να ερμηνεύσω αυτό που χρόνια τώρα είναι για μένα η περιπέτεια της ποίησης