Με την απόδοση, σε πεζό, των ωδών του Ανδρέα Κάλβου ("Η Λύρα" 1824 και "Λυρικά" 1826) δεν επιδιώχθηκε, προδήλως, η λογοτεχνική ανάπλαση-ανασύστασή τους ή -παραπέρα- η σχολαστικά ερμηνευτική απόδοση τους. Η εν λόγω πιστή ενδογλωσσική μεταφορά (: με πρακτικές διασαφηνίσεις και αναγκαίες γραμματικές ή συντακτικές μεταβολές και προσαρμογές), θέλει κατ' αρχήν να φωτίσει πλευρές του μοναχικού, απρόσιτου, αινιγματικού ποιητή Ανδρέα Κάλβου μ' ένα τρόπο ανάλογο με τον τρόπο που κάποιος αποδίδει νοερά ένα «λόγιο» κείμενο την ώρα που το διαβάζει· επιπροσθέτως, θέλει κατά το δυνατόν ν' απολήξει (: για τον καλλιεργημένο και φιλέρευνο αλλά όχι και ειδικό ή έμπειρο αναγνώστη του Ανδρέα Κάλβου) σ' ένα βοήθημα σύναψης μιας κατ' αρχήν εγκάρδιας σχέσης με τον ποιητή. Για αυτό το λόγο υπογραμμίζεται και το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι ενδογλωσσικές αποδόσεις τουλάχιστον των «λογίων» κειμένων επιβάλλεται να διαβάζονται παράλληλα (πλεχτά) με τα πρωτότυπα κείμενα, που δεν είναι κείμενα ξενόγλωσσα, που δεν είναι επί του παρόντος απολύτως ακατανόητα και που η λογοτεχνική-φιλολογική αξία τους -όπως και κάθε πρωτότυπου κειμένου- είναι εκ προοιμίου υπέρτερη κάθε απόδοσης και κάθε μετάφρασης. Η εργασία, με αντικριστά το πρωτότυπο και την απόδοση, παραδίδεται με σεβασμό στους ποικίλους όρους και στα όρια που θέτουν οι ωδές, και ασφαλώς με σεβασμό στην πολλαπλότητα των αντιλήψεων, των κριτηρίων και των ερμηνειών.