"Τραυματισμένος στο πόδι από χειροβομβίδα ο Αγρίτης προσπαθεί να σκαρφαλώσει στον ανήφορο, μα δεν τα καταφέρνει. Πέφτει. Τον βλέπουν οι χωροφύλακες, τον πλησιάζουν και τον αποτελειώνουν. Και μόνο ο Μπούζδος, με δυο τραύματα από χειροβομβίδα στον ώμο και το λαιμό, φτάνει ασθμαίνοντας στην κορφή της πλαγιάς που κάθονταν προηγούμενα, απομακρύνεται κάμποσο, κρύβεται στα θαμνόκλαρα και το βράδυ φεύγει. Τα πάντα χαμένα γύρω του. Κατεβαίνει λοιπόν στην πόλη, πηγαίνει στους δικούς του, αυτοί φοβούνται και ειδοποιούν την αστυνομία. Μεταφέρανε γυμνά τα πτώματα των σκοτωμένων ανταρτών στην Αγιάσο, τα πετάξανε στην πλατεία κι έπειτα τα γυρίσανε στα χωριά, να τα βλέπει ο κόσμος και να φοβάται. Στο τέλος ανοίξανε ένα λάκκο σε κάποιο χωράφι έξω απ' την Αγία Παρασκευή και τα θάψανε".
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Χρόνια του εμφυλίου στη Λέσβο. Οι αγωνιστές της παράνομης δράσης στην πόλη της Μυτιλήνης και οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στα βουνά του νησιού. Η εποχή, η ατμόσφαιρά της, η πικρή γεύση της, τα δράματα κι οι αγωνίες της, όλα ζωντανεμένα, παλλόμενα στις σελίδες του βιβλίου του Μιχάλη Λιαρούτσου "Των εν ερημίαις και όρεσι...". Πρόκειται για ένα έργο όπου η Ιστορία γίνεται μύθος και το πραγματικό δένεται με το φανταστικό. Γεγονότα και τόποι είναι υπαρκτά, ονόματα προσώπων αληθινά ενώ μερικά σκοπίμως αλλαγμένα. Μια ιστορία, που χωρίς να είναι ΙΣΤΟΡΙΑ δεν παύει να αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Μέσω αυτού του έργου δημιουργούνται συγκινήσεις στους παλαιότερους ενώ διδάσκονται οι νεότεροι για μια σκοπίμως "αγνοημένη" περίοδο, όπου μια γενιά αγωνίστηκε για ό,τι το καλύτερο για να εισπράξει ό,τι το χειρότερο... Αξίζει λοιπόν να διαβαστεί για τους πιο πάνω λόγους, κι όχι μόνο!

Το εξαίσιο λογοτεχνικό ύφος του Μιχάλη Λιαρούτσου και η συνταρακτική πλοκή των γεγονότων που εκτυλίσσονται στην εμφυλιοπολεμική Λέσβο, επιτρέπουν στον αναγνώστη να γνωρίσει μέσα από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος, άγνωστες πτυχές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.