"Να 'μαι λοιπόν με τα τριάντα μου χρόνια χαμένα, γιατί, αν και κάτι γνώριζα απ' τη ζωή και τις ηδονές της νιότης, κι είχα γευτεί την αισθητική απόλαυση, μου έλειπε ο έρωτας, η αίσθηση της ένωσης μ' ένα άλλο πλάσμα...
Εντέλει, σε είδα· βγήκες για να με συναντήσεις. Σε ρώτησα αν ήσουνα εσύ. Δεν ξέρω τι σου είπα. Ήμουνα τόσο ταραγμένος, που σίγουρα θα με βρήκες γελοίο. Μα ο Θεός θέλησε να δεις το σοβαρό και το βαθύ μέσα απ' το ανόητο. Ο ρομαντισμός, η έξαρσή μας, δεν μας φάνηκαν παράλογα. Βρεθήκαμε άξαφνα με την παμπάλαια πείνα, πείνα πνευματική, ευγενική και αγνή, που κινεί τον κόσμο, που εξαιτίας της υπάρχουμε και θα υπάρξουν χιλιάδες γενιές μετά από εμάς. Σε αναγνώρισα δική μου και συ με ομολόγησες δικό σου. Αυτό είναι η ζωή, τα υπόλοιπα, τι να 'ναι;"