Έντονες εικόνες, αδρές, με νοήματα απλά και ρωμαλέα εναλλάσσονται και παρά την επίμονη παραμονή του γέρου στο σκοτάδι, σκορπίζουν φως. Η φωνή που ακούγεται είναι ικανή να ταράξει κάθε κοιμισμένη ψυχή και να εμπνεύσει κάθε ανήσυχη. Και είπε ο γέρος:
Να θυμάσαι Ραφίκ, πως ο καλός κι ο κακός ζούνε κάτω από την ίδια στέγη. Η τσουκνίδα με τη μολόχα φυτρώνουν στο ίδιο χωράφι. Θα τις βρεις και τις δύο στην ίδια συστάδα. Ο ένοχος κι ο αθώος προχωρούν μαζί. Είναι σχεδόν αχώριστοι. Η άδικη πράξη θα ζημιώσει τον ένα, θα ωφελήσει τον άλλον. Ο ερχομός της βροχής στην ξηρασία είναι δώρο Θεού. Δε θα 'ρθει όμως μόνη της, θα φέρει μαζί της και το αστροπελέκι. Θα χαρούμε για τη γη που ξεδίψασε, μα την επαύριον θα θρηνήσουμε για το δέντρο που κάηκε. Το καλό και το κακό, εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο, στον τόπο και στον τρόπο. Η οφθαλμαπάτη, είναι η πιο αθώα απάτη. Ωστόσο, για τους διψασμένους οδοιπόρους της ερήμου, αγγίζει τα όρια του εγκλήματος. Αύριο, θα γνωρίσεις έναν κόσμο, Ραφίκ, που αιώνες τώρα ζει αρμονικά ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Κοντά του ζήσε κι εσύ!