Η έννοια της ψυχής, ο προδομένος έρωτας και η κατασκοπεία αποτελούν τη μαγιά αυτού του μυθιστορήματος. Το σκουλήκι της αφήγησης τρυπά το μήλο της ιστορίας από ένα τραγικό γεγονός: το θάνατο της πρώην αγαπημένης του Βασίλη, του ήρωα, στο πάρκο του Λευκού Πύργου. Ένα προικοσύμφωνο του 1923, η Χάρτα του Ρήγα και ο Συντηρητής το θρέφουν. Ένα ταξίδι στην Κρήτη φέρνει στο προσκήνιο παλιές υποθέσεις και μυστικά. Κι όλα αυτά με φόντο την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις της στις ζωές όλων.


"Σε αυτό το βιβλίο αναφέρονται πρόσωπα που διακρίθηκαν στις επιστήμες και στις τέχνες, διαβόητοι ηγέτες που έσυραν έθνη στη φρίκη, κυρίως, όμως, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έμαθα από τις ζωές τους, αλλά όσα γράφω γι’ αυτούς δεν είναι απολύτως αληθινά. Όλοι δέχτηκαν τη σπορά της φαντασίας, έγιναν πλάσματα της λογοτεχνίας.

Μόνο εσείς, αναγνώστες μου, είστε αληθινοί. Κι είστε κρίκοι μιας αλυσίδας που πάει πίσω, στον πρώτο άνθρωπο. Εκείνον που πλάστηκε χωμάτινος, αλλά ζωντάνεψε με φύσημα του Θεού, όπως βεβαιώνει η Βίβλος.

Δεν ξέρω πόση ζωή φύσηξα στα δικά μου πλάσματα της λογοτεχνίας. Αν βρήκατε αρκετή, κρατήστε τη.
Από εσάς τη δανείστηκα για να γράψω.

Το 1570, ο Αβραάμ Ορτέλιους έφτιαξε 8 χάρτες για τη γήινη επιφάνεια και τους ονόμασε Theatrum Orbis Terrarum, δηλαδή Θέατρο της Οικουμένης. Έμεινα κατάπληκτος, όταν το διάβασα. Γιατί να ονομάσει τον κόσμο «θέατρο»; Σύντομα κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Έχουμε υψώσει στον ουρανό τις επιστήμες και τις τέχνες, έχουμε καλυτερέψει τη ζωή, χωρίς να απομακρυνθούμε από τη μεταφυσική, τη μαντεία και τους χορούς των σπαθιών σε πίστες από κόκαλα ανθρώπων.

Θέατρο παίζουμε, με στόχο την αθανασία, όταν δεχόμαστε ότι η ψυχή μας επιβιώνει μετά το θάνατο και συνεχίζει σε μεζονέτα ή στο μηχανοστάσιο των παθών. Θέατρο παίζουμε, με στόχο το κέρδος, όταν κάνουμε πολιτική αξιοποιώντας την κατασκοπεία. Και θέατρο παίζουμε, με σκοπό τη διαιώνιση της ζωής, όταν ερωτευόμαστε.

Αυτά ήθελα να επισημάνω κι εγώ γράφοντας το βιβλίο. Είχα βρει τον τίτλο".