Το "Θέατρο της Οικουμένης" είναι άλμα προς την αιωνιότητα της ομορφιάς, ζωές που ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους, αναμνήσεις που πέρασαν από το εκκολαπτήριο των θαυμάτων του λόγου. Κι είναι τα όρια της λογικής, οι βραχονησίδες του Αιγαίου, άγγελοι απαλλαγμένοι από την τυραννία του φύλου τους, το ψυχομαντείο του Αχέροντα, η Κύπρος και τα ουράνια κλωσόπουλα, οι σκέψεις μας.

Στον Α’ τόμο έστησα το σκηνικό κι έντυσα τους ηθοποιούς με τα ρούχα της δουλειάς. Εδώ, στον δεύτερο, παρουσιάζω το έργο στο οποίο θα παίξουν. Εικονογραφώ την κατασκοπεία, τον έρωτα και τις αθάνατες ψυχές. Η ιστορία των ανθρώπων είναι για γέλια. Μόνο που δεν υπάρχει πιο έξυπνο ον από εμάς για να γελάσει με όσα κάνουμε.

Πολλοί νομίζουν ότι γράφουμε παρατηρώντας την πραγματικότητα, πως είμαστε φωτογράφοι των
γεγονότων. Ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν αληθινά, το λογοτεχνικό κείμενο υπερέχει, δεν είναι μόνο τα
συστατικά του.