"Η Βαβυλών εστάθη ποτήριον χρυσούν εν τη χερί του Κυρίου, μεθύον πάσαν την γην", αναβοά ο Ιερεμίας, και στα λόγια του προφήτη αντανακλάται ο θαυμασμός που αισθάνονταν προς αυτή την πόλη οι λαοί του αρχαίου κόσμου.
Στους καταλόγους των Επτά Θαυμάτων μόνο σ' αυτήν ανήκουν ολόκληρα δύο θαύματα. Τώρα ξέρουμε ότι τα θαύματα της Βαβυλώνας υπήρξαν περισσότερα. Το μεγαλύτερο όμως Θαύμα της Βαβυλώνας ήταν η ίδια η πόλις.
Όντως καμία άλλη πόλη της αρχαιότητας δεν προκαλούσε τόσο θαυμασμό στον ευατό της. Ήταν το στέμμα της οικουμένης. Ήταν πρόδρομος (προάγγελος, προτότυπο) της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης. Ήταν η Πόλις. Γι' αυτό και την επέλεξε για την πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του ο Μέγας Αλέξανδρος.
"Εν τη Βαβυλώνι μάχη" παρά την απόσταση τριακοσίων εξήντα σταδίων ονομάζει ο Ξενοφώντας τη μάχη για το στέμμα του Περσικού κράτους, στην οποία συμμετείχαν και οι περίφημοι Μύριοι Έλληνες μισθοφόροι.
Ο αυτόπτης μάρτυρας αυτού του πασίγνωστου χάρη στον Ξενοφώντα γεγονότος ήταν ο "αντίπαλος" του μεγάλου Αθηναίου συγγραφέα, ο Κτησίας ο Κνίδιος, αυλικός του Πέρση βασιλιά, "ο πιο Πέρσης από τους Έλληνες συγγραφείς".