Το βιβλίο επιχειρεί να ανιχνεύσει τις προσωπικές και συλλογικές κατευθύνσεις που διαμορφώνουν τη σημερινή πραγματικότητα.
Στο πρώτο μέρος, επιτυγχάνει με εκτενείς ποιητικούς μονολόγους να θίξει το εθνικό, ιδεολογικό αδιέξοδο, την καλλιτεχνική οπισθοδρόμηση, την υπαρξιακή αγωνία.
Στο δεύτερο μέρος, μια ιστορία σε πεζό. Ο Γιάννης φαντασιώνεται ότι είναι η Ναυσικά και σε διάστημα μίας μέρας βιώνει το σεξισμό, τη μιζέρια, την έλλειψη ερωτισμού και οράματος των κατοίκων μιας βαρετής, επαρχιακής πόλης της δεκαετίας του 1930, λίγο μετά το οικονομικό κραχ.
Ο αναγνώστης μπορεί να επιλέξει όποιο μέρος του βιβλίου τού ταιριάζει, χωρίς να απομακρύνεται από το φιλοσοφικό φλοιό του έργου, ενώ η παράλληλη ανάγνωση των δύο μερών αναδεικνύει την αντίληψη της συγγραφέως ότι ποίηση και πεζό δεν είναι δύο διαφορετικές μορφικές επιλογές, αλλά μία ενότητα, που σίγουρα επιδέχεται πειραματισμούς. Στόχος του βιβλίου είναι να συντάξει, άλλοτε με αναλυτικό και άλλοτε με ειρωνικό ύφος, το "ψυχογράφημα" του σύγχρονου ανθρώπου.